“Boniatos no país do sol poniente” é unha fermosísima homenaxe ao cinema e ás mulleres labregas. A música e coidada estética de “A illa núa” son o envoltorio perfecto do proceso da rega dos “seus boniatos” que agromaron en San Sadurniño por mor da prohibición das patacas. As veteranas cineastas -sen complexo algún- demostran autenticidade, talento e agarimo para reflectir que o apego á terra e o traballoso de soster un rural vivo non é algo exclusivo de lugares afastados, senón unha responsabilidade da que terman moitas mulleres e homes ben preto de nós. Nótase ademais que o pasaron moi ben facendo a curta: “Gustaríanos que a xente goce moito véndoa, como nos gozamos facéndoa; magoa que non poidan facelo coas riquísimas tortillas que fixemos cos boniatos”.
